Vanmorgen, tegen wil en dank, wakker geworden om 07.30 uur. Dus ermaar uit. We hebben een baaldag voor de boeg: we gaan weg.

Eerst maar een paar bakken koffie om wat energieker te worden. Gisterenavond hadden we de koffers al nagenoeg ingepakt(op de toilettassen na), dus na de koffie snel wassen, scheren(waar nodig), de koffers dicht en en in de auto. Even het hele huis nalopen of er niks is blijven liggen en wachten op het uitchecken. Rond 10.00 uur rijden we weg. Tsjonge we moeten nog 5 uur zien te overbruggen, want onze vlucht vertrekt pas om 15.55. Dus eerst nog even wat wezen winkelen bij Wallmart, nog wat brandstof in de (auto) tank (dat zijn nog eens prijzen !!!: $3.35 per gallon) en een brunch genuttigd bij Golden Coral. Om 13.00 uur besloten om toch maar door te rijden naar het vliegveld, want als we toch weg moeten, dan ook maar zo snel mogelijk. Aangekomen op het vliegveld onze , trouwe, vervoermiddel ingeleverd en direct door naar de balie van Airberlin. Daar blijkt dat de koffer van Chris een overgewicht heeft van ruim 3 kilo. Ondanks dat hij een pas heeft van Airberlin waarmee hij 30 kilo mag meenemen is de baliemedewerkster onverbiddellijk; of bij betalen of proberen zaken over te hevelen naar een andere koffer. Dat laatste is geen optie omdat de koffer van Lotte helemaal volzit. Dus terplaatse het overgewicht betaald met het idee om dit weer terug te vorderen van Airberlin bij terugkomst in Nederland.

Daarna maar weer naar buiten om een sigaretje te roken, weer naar binnen(je verveeld je wezenloos zo),l een flesje water gehaald en een rustig plekje gevonden waar je internet verbinding hebt zodat ik dit verhaaltje kan typen(nederlandse tijd: 20.23 uur/ Amerikaanse tijd 14.23 uur). Wanneer ik thuis ben zal ik dit verhaal verder afmaken.

We zijn weliswaar, nog, niet thuis, maar toch neem ik de gelegenheid om verder aan dit verhaal te werken terwijl wij op de internationale trein (ICE) van Duisburg naar Arnhem wachten.

Om 15.00 uur begon het boarden van Airberlin en klokslag 1600 uur steeg het vliegtuig op. Heel nare ervaring al dat Duits om je heen; wij bleven stug Engels praten. ook de wet van Chris sloeg (weer) toe. Chris trof het met de ' mof' voor hem. Zo eentje van het superirritante soort. Kon niet stilzitten en schoof na ongeveer 5 minuten zijn stoel naar achteren onder het mom dat hij te weinig ruimte had. Voor die tijd zat ik al klem dus ik uitte mijn ongenoegen, maar in een vliegtuig vol van die krauteters waren wij behoorlijk in de minderheid dus proberen te schikken. En hij beleef maar wiebelen.s'nachts heb ik hem een zodanig por gegeven dat hij van stoel wisselde met zijn vrouw die naast hem zat: opgelost!

We hebben behoorlijk veel wind in de rug gehad op de terugvlucht, want ongeveer anderhalf uur eerder dan gepland stonden we op Dusseldorf airport. De douane kijkt even naar je pas en je kan met bagage zo doorlopen. hadden we maar meer sloffen meegenomen, maar ja wij wilden weer eerlijk zijn.Thuis maak ik het verder af