We zijn weliswaar, nog, niet thuis, maar toch neem ik de gelegenheid om verder aan dit verhaal te werken terwijl wij op de internationale trein (ICE) van Duisburg naar Arnhem wachten.

Om 15.00 uur begon het boarden van Airberlin en klokslag 1600 uur steeg het vliegtuig op. Heel nare ervaring al dat Duits om je heen; wij bleven stug Engels praten. ook de wet van Chris sloeg (weer) toe. Chris trof het met de ' mof' voor hem. Zo eentje van het superirritante soort. Kon niet stilzitten en schoof na ongeveer 5 minuten zijn stoel naar achteren onder het mom dat hij te weinig ruimte had. Voor die tijd zat ik al klem dus ik uitte mijn ongenoegen, maar in een vliegtuig vol van die krauteters waren wij behoorlijk in de minderheid dus proberen te schikken. En hij beleef maar wiebelen.s'nachts heb ik hem een zodanig por gegeven dat hij van stoel wisselde met zijn vrouw die naast hem zat: opgelost!

We hebben behoorlijk veel wind in de rug gehad op de terugvlucht, want ongeveer anderhalf uur eerder dan gepland stonden we op Dusseldorf airport. De douane kijkt even naar je pas en je kan met bagage zo doorlopen. hadden we maar meer sloffen meegenomen, maar ja wij wilden weer eerlijk zijn..Direct doorgelopen naar buiten om een sigaretje te roken...............oei.......het is toch wel koud hier(we lopen nog steeds in een korte broek met een shirtje met korte mouwen). Dus snel naar de toiletten om ons om te kleden.

Op naar het treinstation(blijft wel spectaculair met de monorail) en kaartjes voor de ICE kopen. Echter omdat we ruim anderhalf uur eerder dan de planning geland zijn moeten we ruim een uur zien te overbruggen, dit doen we in enigszins amerikaanse stijl door een bakje koffie te halen bij Starbucks.

Daarna gaat het voorspoedig en tegen 11.15 uur stappen we dat vreemde huis binnen dat ons huis moet zijn. We lopen als vreemden door het huis en 1 ding is duidelijk: we BALEN, we willen het liefste meteen weer terug. Maar ja, we zijn er weer en moeten er maar het beste van maken en vooral terugkijken naar een geweldige vakantie en gaan plannen voor de volgende..............................want we willen nog zo veel van de USA zien...............

Een verzoek hebben wij nog wel voor onze lezers: wij kunnen zien dat veel mensen onze 'avonturen' hebben gevolgd. wij zullen het enorm waarderen wanneer al die mensen reageren middels een kleine reactie op dit laatste verhaal zodat wij een idee krijgen WIE dit allemaal waren.